Τον κατάλογο της έκθεσης «Όψεις του Λάθους» προλογίζει η δημοσιογράφος Μαρία Χούκλη:

ΖΩΗ ΛΑΝΘΑΝΟΥΣΑ

Η Τραγωδία μας, λέει ο Μπέκετ, αρχίζει απ’ τη στιγμή που σκεφτήκαμε.

Όταν σφηνώσει στο μυαλό η σκέψη, αυτός ο άυλος κόκκος άμμου, τότε ο κόσμος μεταβάλλεται σε σκηνή αθεράπευτου δράματος. Αέναου, άβολου, εξοργιστικού, συντριπτικού.

Προϋπόθεση είναι να βλέπεις και όχι απλώς να κοιτάζεις,  να ακούς ήχους και όχι απλώς θορύβους, να μυρίζεις τις άοσμες δυστυχίες, να ανακαλύπτεις πληγές που έχουν κλείσει, να κλαίς με στεγνά μάτια.

Αλλιώς προσπερνάς τη ζωή, νομίζοντας οτι ζείς.

Η Βλαχογιάννη αρνείται να προσπεράσει το χάος. Βλέπει, αφουγκράζεται, αναπνέει και διαταράσσεται από τα συντρίμια, σκοντάφτει πάνω τους και επιχειρεί να κραυγάσει το αίσθημα ασφυξίας που της  γεννά η  αντικανονικότητα.  Και το κάνει με  χρώματα, με σχήματα, με φωτοσκιάσεις. Με τον τρόπο που ξέρει και μας έδειξε  πριν από δύο χρόνια, όταν ζωγράφισε το άφωνο, αλλά τόσο λάλο, πολιτικό σχόλιο «Κυβερνώντας την Κρίση».

‘Εκτοτε η αποσάθρωση του οικοδομήματος προχώρησε, η καθίζηση μεγάλωσε, κάνουμε σημειωτόν, υποδυόμενοι ότι κινούμαστε.  Μηρυκάζουμε τους πόνους μας, καταριόμαστε εαυτούς και αλλήλους, κυρίως τους άλλους, ελπίζοντας σε σωτηρία από τον από μηχανής θεό .

Σαν άλλοι Αργοναύτες απο το σεφερικό Μυθιστόρημα, αποκαμωμένοι απο τα κουπιά , συνηθίσαμε να συμβιώνουμε με τη θάλασσα των λαθών. Ας το παραδεχτούμε, «…περάσαν τόσα και τόσα μπροστά από τα μάτια μας, που και τα μάτια μας δεν είδαν τίποτα…».

Η Βλαχογιάννη αποφάσισε μας ξεβολέψει. Να μας φέρει ενώπιους με Όψεις του Λάθους, με σπαράγματα δυστοπίας απο τα πολλά που μας περιβάλλουν. Κούφια λόγια, που ονομάζονται οράματα, νέοι οικονομικοί όροι που κρύβουν τις τεκτονικές αλλαγές της καθημερινότητάς μας, άνθρωποι που η Δύση του Διαφωτισμού τους θεωρεί απορρίμματα, φυλακισμένη ελευθερία, γαριασμένα ίχνη ζωής στον φαιό ακάλυπτο, δυσανεξία που μας κοροϊδεύει γιατί  παραιτηθήκαμε απο την μάχη για την εξαφάνισή της.

Αυτές είναι μερικές απο τις οι εικόνες που δημιούργησε επάνω στα τελάρα της η εικαστικός, επιχειρώνοντας να αποτυπώσει το Λίγο του Κόσμου, να αποδώσει με μπαρόκ αποχρώσεις το μετείκασμα όσων ερεθίζουν τον αμφιβληστροειδή της, απομνημονεύονται και ενοχλούν. Ενας άλλο τρόπος να αναζητήσει το δίκαιο, διψασμένη απο την σπάνιν του στην επαγγελματική της επαφή με τα άδικα του βίου.

Η Βλαχογιάννη έγινε παλμογράφος δονήσεων που υπολανθάνουν σε κάθε μας βήμα και της μαγκώνουν την καρδιά, θέλησε να τις μοιραστεί μαζί μας Περιμένοντας το καινούργιο, όπως τιτλοφορεί ένα απο τα έργα της, που σημαίνει ελπίζει, δεν εγκαταλείπει, αγωνιά και κοιτάζει έξω απο το κάδρο, σαν να μας προτρέπει να κάνουμε κάτι όλοι μαζί για να μετατρέψουμε τον κόσμο μας σε πιο βιώσιμο τόπο.

Αυτή, άλλωστε, είναι η συμβουλή και του μεγάλου Ιρλανδού.

Προσπάθησε ξανά. Απότυχε ξανά. Απότυχε καλύτερα.

Μαρία Χούκλη